The Silence of the Flies

Voor een moeder bestaat er geen grotere tragedie dan de dood van haar kind. Tegen de majestueuze achtergrond van het Venezolaanse Andesgebergte vertellen Marcelina en Mercedes het verhaal van hun dochters Nancy en Maria José. Op de precaire leeftijd van vijftien jaar besloten beide meisjes een einde aan hun leven te maken. Regisseur Eliezer Arias plaatst hun zelfgekozen dood in een breder perspectief: in de rurale gemeenschappen neemt het aantal zelfmoorden epidemische vormen aan. Vooral jonge mannen grijpen veelvuldig naar de gifbeker (het pesticide Parathion) om een einde te maken aan een perspectiefloze situatie. Een vader van dertien kinderen vertelt dat van zijn vijf zonen er nog maar twee in leven zijn omdat de andere drie de hand aan zichzelf sloegen. Vliegen en suïcide, beiden zijn alomtegenwoordig, maar over beide fenomenen wordt niet gesproken. Die beladen stilte keert terug in de zelfbewuste vormgeving van . Nabestaanden kijken zwijgend en roerloos in de lens. Scènes van hun dagelijks bestaan, detailopnames van de schitterende omgeving en foto’s van de overledenen zijn gemonteerd tot een kalme, associatieve beeldenstroom. Ondertussen doen de twee moeders in voice-over uit de doeken hoe het drama zich voltrok en een verwoestend spoor door hun leven trok.