A Conversation Is a Risk to Lose Your Own Opinion

Feiko Beckers is filosoof. Zijn onderwerp: banaliteit. In zijn performances en films zoomt hij in op alledaagse verschijnselen en plant ze over naar een theatrale setting. Onverstoorbaar, op een manier die doet denken aan Buster Keaton of Bill Murray spint hij zijn thema’s uit totdat ze oplossen in absurdisme. Pogingen om over een bananenschil uit te glijden, veranderen in een repetitieve mislukking van een ongeluk. Het ophalen van jeugdherinneringen verandert in wraak op zijn ouders. In rondjes of vierkantjes lopen richting een oude vlam wordt een geometrische verwerking van liefdesverdriet. In zijn nieuwste film voert hij drie dialogen met een tegenspeler. Ook hier zijn de onderwerpen weer hoogst triviaal: bezoek aan een favoriet restaurant, stoelen die kapotgaan, het lot van een afgedankte wasmachine. Maar de conversaties – gevoerd op een kunstmatige voordrachttoon en met veel herhalingen – draaien iedere keer uit op een onmogelijke patstelling. De sprekers zijn gekleed in Russische avant-gardekostuums, relicten uit een tijd waarin het geloof in een artistieke en politieke revolutie nog springlevend was. Bij Beckers is van die drang tot wereldverbetering niet meer over dan een grotesk woordspel, een grote grap die aantoont hoe ontoereikend de taal is om onze verschillen te overbruggen.