Genderblend

Zo gaat het ongeveer: je bestelt een gesneden wit, wordt met “mevrouw” aangesproken, totdat je vriendelijk bedankt en de bakker prompt verward raakt vanwege je zware stem. Ongemakkelijke momenten vol excuses en kromme tenen volgen dan snel. De Vlaamse Selm vindt deze dagelijkse gang van zaken lastig, juist omdat ze niet graag opvalt. Binnen de norm vallen, zou dat niet fantastisch zijn?

Zover is de westerse, veelal witte, heteronormatieve maatschappij nog niet, zo blijkt ook uit de verhalen van een handvol andere jongeren die zich genderqueer noemen. Ze worden gevolgd op alledaagse momenten, in wisselend woke gesprekken met de kapper, een castingagent, de nagelstyliste of de dokter. In de gesprekken die filmmaker Sophie Dros met hen voert gaat het veel verder dan klassieke genderonderwerpen als mannen- of vrouwentoiletten, rolmodellen en jongens- of meisjesspeelgoed. Net als de rest van de goegemeente hunkeren deze jongeren naar ware liefde en simpelweg geaccepteerd worden als mens. Niet als “wat”, maar als “wie”.