In de winter van 1972 ontmoet acteur en filmmaker Massimo Sarchielli de dakloze Anna (16). Ze hangt rond tussen de hippies op Piazza Navona in Rome en is hoogzwanger. Hij neemt haar in huis − deels uit medelijden, deels met een doel: hij vraagt zijn vriend Alberto Grifi erbij om samen Anna’s verhaal te documenteren.
Grifi en Sarchielli filmden in cinéma verité-stijl, met enkele nagespeelde scènes. Ze gebruikten daarbij een van de eerste open reel-videocamera’s in Italië. Dat gaf de makers de vrijheid om lange, uitgesponnen discussies en taferelen te op te nemen. Die discussies, over onder andere het marxisme, kolonialisme en anarchisme, geven een treffend tijdsbeeld van een diep verdeeld land.
De beelden van Anna (die nooit een achternaam krijgt) werpen ook vragen op over de betrokkenheid van de makers bij hun kwetsbare hoofdpersoon. Vooral de douchescène waarin Sarchielli haar helpt van haar luizen af te komen, is op zijn zachtst gezegd ongemakkelijk.
Grifi ontwikkelde een manier om de videobeelden over te zetten naar 16mm. Deze 16mm-print werd in 2011 gerestaureerd door de Cineteca Nazionale en Cineteca di Bologna.
Images
