Pornomelancolía

De prachtige openingsscène van Pornomelancolía zet direct de toon – die door de titel pakkend wordt verwoord. Lalo Santos, Mexicaans online naaktmodel en gay pornoperformer, staat alleen op straat terwijl mensen hem passeren, zowel fysiek als in spookachtige weerspiegelingen in de ruit waardoor hij wordt gefilmd. Alsof hij zich wel en niet echt in het beeld bevindt, tegelijk concreet op straat en als schim op een scherm. Totdat hij in huilen uitbarst.

De stilering doet denken aan een speelfilm, net als de rest van de fraai belichte en strak gecomponeerde beelden. Santos is eigen baas, online succesvol en gaat, ondanks een moment waarop hij over zijn grenzen gedreven lijkt te worden, kameraadschappelijk om met collega’s op de set van een ambitieuze pornofilm over de Mexicaanse Revolutie, waarin hij de hoofdrol van Zapata bemachtigde.

Maar aarzelende spraakberichten aan zijn moeder en aan zijn arts opgebiechte futloosheid onthullen dat zijn online bestaan, zoals van influencers bekend is, een emotionele tol eist. Met zijn onduidelijke grenzen tussen publiek en privé, virtueel en echt, arbeid en intimiteit – en tussen porno en melancholie.