Charles Bradley: Soul of America

Regisseur Poull Brien moet zich tevreden in de handen hebben gewreven. Tijdens de draaiperiode was zijn hoofdpersoon Charles Bradley 'slechts' een James Brown-imitator in de aanloop naar zijn debuut. Dat debuut werd tijdens de postproductie van de documentaire echter zo'n succes dat het album, getiteld No Time for Dreaming, door Rolling Stone Magazine werd uitgroepen tot één van de vijftig beste albums van 2011. Het siert Brien dat hij de focus niet legt op dat succes, maar vooral op de weg er naartoe. De film opent als Bradley op zijn 62ste verjaardag op het podium staat. De pruik, de muziek, de danspasjes, de kleding; in alles is hij James Brown. Voor zijn debuut worden al die laagjes langzaam afgepeld: voor het eerst in zijn leven mag Bradley op het podium staan als zichzelf. Beelden van repetities en optredens worden afgewisseld met een inkijkje in het dagelijkse leven van Bradley. Doorlopend arm, soms dakloos, maar altijd vol hoop blijft hij dromen van een zangcarrière. Klagen over zijn zware leven doet hij niet. Heel hard genieten wel. Eindelijk heeft hij succes als zichzelf. Al verraden zijn aanstekelijke vreugdedansjes nog altijd de moves van Brown.