In Sofia, de Bulgaarse hoofdstad met twee miljoen inwoners, rijden slechts dertien ambulances. Het kettingrokende trio Krassi, Mila en Plamen rijdt op één van die wagens. We volgen de hulpverleners en hun chauffeur tijdens hun diensten. Het zijn uren waarin ze, tot hun grote frustratie, maar al te vaak achter de feiten aanlopen. Ilian Metev weet door zijn cameravoering en point-of-view elke vorm van sensatiebewust reality-drama te vermijden. De camera is steeds frontaal gericht op de gezichten van de drie protagonisten, terwijl ze naast elkaar in de ambulance wachten op oproepen, of als ze naar een ongeval racen in hun auto met slechte vering, en op nog slechter wegdek. Ter plaatse komen de hulpbehoevenden nooit in beeld; omgevingsgeluiden geven aan hoe ernstig de situatie is. Eigenlijk zit de spanning niet in de directe dienstverlening, maar in de gesprekken die de drie in de bus voeren; over de hoge werkdruk, maar ook over het leven in het algemeen. Ze klinken vaak zorgelijk, maar hebben tegelijkertijd ook humor en zelfspot. Ondanks de extreme stress wordt duidelijk hoezeer ze op elkaar ingespeeld zijn. Maar hoe lang kan je nog levens redden en menselijk blijven, terwijl je bijna onder de hoge werkdruk bezwijkt?
