Portret van de twaalfjarige Kojo Odu, een getalenteerde jazzdrummer uit New York. Op zijn tweede werd hij door zijn vader, jazzsaxofonist Antoine Roney, achter een kartonnen drumkit gezet, op zesjarige leeftijd knutselde hij al zijn eigen drum in elkaar en tegenwoordig leeft hij volledig voor zijn muziek. Want, zo zegt hij zelf, muziek is leven. Naar school gaat Kojo niet: hij krijgt les in een digitaal klaslokaal. Maar eigenlijk leert hij veel meer door samen met zijn vader heel Amerika door te reizen, vindt hij zelf. Zijn werkethiek is bewonderenswaardig: elke dag staat hij om zes uur 's ochtends op. De dag begint met school, maar vervolgens is het oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Want goed is eigenlijk nooit goed genoeg. Zijn eigen optredens kijkt hij dan ook altijd terug om te zien en horen wat beter moet. Want Kojo heeft een hoger doel voor ogen met zijn complexe muziek: hij hoopt dat die zijn generatiegenoten aanzet om ook in complexere structuren te denken.