Ode aan de Israëlische choreograaf Ohad Naharin, die met zijn eigen bewegingstaal (Gaga) en eigenzinnige choreografieopvattingen de afgelopen decennia een grote bijdrage leverde aan de ontwikkeling van de moderne dans. Hoewel documentairemaker Tomer Heymann en Naharin elkaar al meer dan twintig jaar kennen en Heymann al eerder het plan had voor een documentaire over de choreograaf, kreeg hij pas acht jaar geleden het verlangde fiat. Vanaf dat moment mocht Heymann repetities bijwonen van de Batsheva Dance Company, waar Naharin vanaf 1990 choreograaf en artistiek leider is. Hij interviewde Naharins naasten, collega’s en dansers uit zijn gezelschap, verzamelde meer dan twaalfhonderd uur (archief)beeldmateriaal en monteerde daaruit een rijkgeschakeerde biografie waarin de liefde voor de dans diep voelbaar is. Het enorme talent van Naharin, die opvallend genoeg pas op zijn tweeëntwintigste begon met serieuze danstraining, resulteerde in korte verbintenissen met een aantal gerenommeerde gezelschappen (Martha Graham, Maurice Béjart), maar kwam pas tot volle wasdom toen hij zijn choreografische kant ontwikkelde. In een met beeldschone dansfragmenten ondersteunde chronologie toont Heymann hoe Naharin, eenmaal teruggekeerd naar Israël, van de Batsheva Dance Company een internationaal toonaangevend gezelschap maakte. Wat Naharin drijft is een diepgewortelde overtuiging dat dans, als combinatie van inspanning en plezier, voor iedereen bereikbaar is.