Optredens van odoriko bestaan uit intensieve, soms acrobatische choreografieën, opgevoerd in weelderige kostuums. Totdat ze uitgaan. Want deze dansers beoefenen de Japanse kleinkunstvorm van het striptease-theater: eens populair, maar nu nog maar in enkele clubs in het land te zien.
De vrouwen reizen van theater naar theater, waar ze tien dagen achtereen optreden voor hun steeds kleiner wordende schare fans. In hun kleedkamers nemen we de performers waar: etend, kletsend, en zich klaarmakend voor het podium, om er daarna zonder kleren – en zonder gêne voor de camera – weer terug te keren.
Met zijn DV-camera observeert regisseur Yoichiro Okutani, alsof hij zelf afwezig is, het ongebruikelijke, traditionele beroep van de odoriko en het contrast met de moderne, alledaagse vragen waarmee de vrouwen worstelen. Stop je als je kinderen krijgt of ouder wordt? Hoe combineer je dit werk met de zorg voor je ouders? “Ik hoop dat je weet dat we buiten het podium verlegen en nette meisjes zijn,” richt een van de odoriko zich op een zeldzaam moment tot de filmmaker. Dat weet hij knap over te brengen, juist door hun onbevangenheid vast te leggen.