Nowhere Home

"Bestaat dit systeem, waarin we voorbijgaan aan het leed van anderen, misschien juist omdat we dat leed op afstand houden?" Die vraag stelt filmmaker Margreth Olin halverwege haar documentaire over het Noorse beleid ten aanzien van alleenstaande minderjarige asielzoekers. Haar film is een poging om het lijden zichtbaar te maken. Ze volgt een aantal jongens die zijn geplaatst in Salhus, een centrum waar twintig alleenstaande minderjarige asielzoekers (ama's) tijdelijk worden opgevangen. Terwijl ze nog hopen op een verlenging van hun verblijfsstatus, hangt de datum van hun achttiende verjaardag als een zwaard van Damocles boven hun hoofden. De meesten van hen zullen zodra ze meerderjarig zijn worden uitgezet. Dat betekent: een onzekere toekomst in Afghanistan, Somalië, Irak of een ander conflictgebied. Angst en uitzichtloosheid leiden vaak tot psychische problemen en drijven sommigen tot zelfdestructief gedrag. Een van de jongens wordt door Olin ook na zijn uitzetting gevolgd; het kost hem twee maanden om terug te keren naar Europa, waar een bestaan in de illegaliteit hem nog altijd meer te bieden heeft dan een leven in Iraaks Koerdistan. Zo onthult Nowhere Home de praktische kant van een kwestie die al jaren tot de grootste ethische vraagstukken van Europa behoort.