“Made in Madagascar avec presque rien (gemaakt in Madagaskar met bijna niets)” vertelt een uit afvalrubber vervaardigd stempeltje, dat de verhouding van de Malagassische bevolking met productie en consumptie (niet per se in deze volgorde) kernachtig weergeeft. Het mag dan crisis zijn, maar dat mag de pret op Madagaskar niet drukken, want er zijn belangrijker zaken dan economische groei. Dus snijdt de één met ambachtelijke nauwkeurigheid een stempel uit een stukje rubber van de vuilnisbelt, en maken anderen sandalen van oude rubberbanden, of instrumenten van sprokkelhout en lege conservenblikken. Ook afgedankte fietsonderdelen, gebruikte spuitbussen, jampotten, gloeilampen en zeepresten krijgen zo een tweede leven. “Het zijn de Chinezen die alles produceren, en wij, de Malagassiërs, knappen alles op,” verwoordt een handwerksman kernachtig het wereldwijde kringloopprincipe. Met een liefdevolle blik toont Ady Gasy, the Malagasy Way het dagelijks leven op Madagaskar, waar duidelijk niet de winnaars van de globalisering wonen. Niettemin maken ze er met behoud van hun eigenheid en een ongebroken humeur het beste van, hoewel ze daarbij ook de kunst van het klagen niet verleerd zijn, want chaos en corruptie karakteriseren de heersende macht. De geduldig observerende beelden worden afgewisseld met “wandtegels” met spreuken die de Malagassische levenshouding weerspiegelen, zoals: “Voorzie het ergste, zodat het beste gebeurt.”
