Theo Montoya castte een aantal jaar geleden mensen uit de queer scene van Medellín voor zijn eerste speelfilm, een vampierfilm over een dystopische stad waar de geesten zich onder de levenden bevinden. Hij koos de charismatische Camilo Najar voor de hoofdrol, maar een week later sterft Camilo op 21-jarige leeftijd aan een overdosis heroïne. De regisseur verloor veel vrienden op dezelfde manier.
Montoya portretteerde Camilo eerder in zijn indringende, korte punky film Son of Sodom (2020). In Anhell69 duikt hij dieper in deze no-future-generatie, kapotgegaan aan drugs en zelfmoord in een stad geregeerd door geweld. Alle hoop is weggeslagen, alleen de roes biedt uitkomst. Medellín is in Montoya’s ogen een spookstad, verloren in de bergen, waar je de horizon niet kunt zien en waaruit je niet kunt ontsnappen.
Wanneer hij in zijn vriendenkring meer begrafenissen dan verjaardagen bijwoont, belandt hij in een existentiële leegte. Toch pakte hij de camera weer op, en maakte – naar zijn grote voorbeeld Victor Gaviria – een film zonder grenzen of gender, een ‘transfilm’ over al diegenen die tot niets of niemand behoren.
Images
