Technozoyds: An Electromentary

In 2003 was Zürich een rijker: de Dachkantine. Het werd de grootste van Europa in z'n soort. Anno 2006 eindigde het feest abrupt. De documentairemakers volgden de bevlogen oprichters, diverse artiesten en zo'n vier weken, tijdens een groots sluitingsfestival. In de club -- de kantine van een voormalige zuivelverwerkingsfabriek -- zorgde de bijzondere programmering steevast voor publiek uit allerhande subculturen. Van tot en politiek activisten. Verdienen was niet het belangrijkste voor de oprichters, dat was altijd de muziek. Door middel van interviews en concertregistraties waarin , voordragende auteurs en tienkoppige bands elkaar afwisselen, wordt een compleet beeld van de eigenzinnige club geschetst. Dachkantine-bezoekers en gepassioneerde artiesten hekelen de opkomende commercie in hun muzieksector. Ook blijkt onderhevig aan inflatie. Danstempels verrijzen, het drugsgebruik stijgt en populaire technodeuntjes veroveren de hitlijsten. DJ en kunstenaar Thomas Brinkmann ziet het met lede ogen aan: "Als Madonna gaat werken met producers als Mirvais, is het einde verhaal." De meeste opnames lijken op Hi8-videobeelden, soms amateuristisch ogend, schokkerig en overbelicht. De filmmakers zetten artistieke guerrillatactieken in, net zoals de Dachkantine-oprichters dat doen bij hun programmering en organisatie van de club.