How to Steal a Country

Toen een groep onderzoeksjournalisten de zware corruptiepraktijken onthulden waarbij Jacob Zuma, de toenmalige president van Zuid-Afrika, betrokken was, werden ze onderwerp van een venijnige lastercampagne bedoeld om de integriteit van de nieuwsredacties te ondermijnen. Tot ze op een dag een grote hoeveelheid gelekte data in handen kregen die de volledige modus operandi blootlegde achter het ‘kapen’ van de Zuid-Afrikaanse staat door private personen, met behulp van politieke connecties.

Met dank aan hun goede vriend Zuma kon een steenrijke Indiase familie, de Gupta’s, de opbrengsten van een hele natie voor het eigen gewin inzetten. Ze kregen belangen in kolenmijnen, media- en IT-bedrijven, en zelfs regeringsposities. Wanneer uiteindelijk een gerechtelijke onderzoekscommissie wordt aangesteld, komt Zuma zelf ook getuigen. Zijn verweer: allemaal leugens en nepnieuws.

In interviews spreken betrokken onderzoeksjournalisten hun zorgen uit over de wereldwijde teneur van steeds verdere belangenverstrengeling tussen bedrijfsleven en overheid, en de polarisatie die daarmee gepaard gaat: presidenten en multinationals leven onaantastbaar in hun eigen bubbel. Het enige wat je er als journalist tegen kunt doen, zegt een van hen, is zorgen dat ze iets minder comfortabel in die bubbel zitten. Is er nog plaats voor rechtvaardigheid in de door Zuid-Afrika zo zwaar bevochten, prille democratie?