Semiotic Plastic

Het moet een groot feest zijn geweest, het maken van deze korte film waarin het menselijk bestaan wordt nagespeeld door plastic speelgoed. Van geboorte tot dood, en daartussen de jeugd, het opgroeien, de volwassenheid en het grote aftakelen. Onheilspellend is het ook, die zielloze plastic poppetjes die geprojecteerd op een bioscoopdoek opeens reusachtig zijn.

In gedetailleerde tableaux vivants worden de archetypische fasen van het menselijk bestaan uitgebeeld: een Barbie die haar oneindige benen spreidt om een barbiebaby te baren, terwijl er elektronisch babygehuil klinkt. Opgedraaide babypoppetjes die houterig de eerste stappen zetten, legopoppetjes die als forenzen op een station staan te wachten op hun legotrein. Plastic indiaantjes die oorlogen uitvechten met plastic cowboys. En onthutsend raak, het poppetje dat in zijn eentje voor een rij speelgoedtanks staat. Uiteraard is er veel seks, in alle varianten die het materiaal mogelijk maakt. En er is wanhoop, domheid, wreedheid en racisme, want ook daarin reflecteert het plastic universum de wereld van vlees en bloed.