Immortal

Apatity ligt boven de noordpoolcirkel en diende sinds de stichting in 1930 als ballingsoord voor politieke tegenstanders van Stalin. Het klimaat is er onverbiddelijk, het leven saai en geestdodend. Toch bleven veel inwoners van deze goelag hier wonen na het overlijden van de dictator in 1953 en zelfs na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie.

Ksenia Okhapkina filmt de besneeuwde kazernearchitectuur in grijs- en wittinten. Een eindeloze stoet treinwagons voert bruin mineraalhoudend gesteente af, de belangrijkste inkomstenbron van de stad. Alleen de blauwe gloed van de vlammenwerper waarmee een enorm monument iedere ochtend ijsvrij wordt gemaakt, zorgt voor wat kleur. Binnen worden meisjes gedrild voor een balletopvoering. Jongens leren marcheren en machinegeweren ontmantelen. Beide groepen worden constant gecorrigeerd en gekleineerd.

Zonder veel dialoog of psychologisering toont Okhapkina hoe het totalitaire systeem van weleer hier generatie op generatie wordt gereproduceerd. Je wordt geboren, leeft, werkt en sterft ten faveure van de staat. Alsof er nooit iets is veranderd.