A River Runs, Turns, Erases, Replaces

Een beveiligingscamera filmt een aantal doodgewone straten in een doodgewone stad – behalve dat er nauwelijks een mens te bekennen is. Het is maart 2020 en dit is Wuhan, de stad die voor altijd verbonden zal zijn met het virus dat de wereld op pauze zette.

Die openingsbeelden resoneren in de rest van de documentaire, waarin de stad wordt getoond als een plek die constant in beweging is. In een aangenaam kalm tempo ontvouwt het leven zich binnen lang aangehouden, stilstaande kaders. Er wordt gewalst op de kade en gezwommen in de Yangtze, de rivier die als een slagader door de stad stroomt. Aan de horizon wordt altijd wel ergens gebouwd.

Maar soms verstommen het geruststellende geroezemoes en het gestamp van bouwwerkzaamheden even en verschijnen er woorden op het scherm. Uit brieven aan een echtgenoot of grootouder die er niet meer is. Levens die tot stilstand zijn gekomen, als de stenen die de richting van een rivier een tikje verleggen zonder de stroom te onderbreken.