The Thin Blue Line

Randall Dale Adams zat een levenslange straf uit voor de moord op een politieagent, toen Errol Morris besloot zijn zaak tot onderwerp van een film te maken. De zaak had zijn aandacht getrokken in de periode dat hij zelf als privé-detective werkte; Adams had zijn betrokkenheid bij de moord altijd ontkend. Morris bouwt zijn betoog geheel op uit de verklaringen van betrokkenen – de veroordeelde zelf, de kroongetuige, de rechter, twee advocaten, een reeks getuigen en enkele detectives, die via zijn Interrotron-techniek de kijker rechtstreeks lijken toe te spreken. Waar de waarheid in deze zaak te ontdekken is? Die beoordeling laat Morris aan zijn publiek, dat hij ook nog eens bewust op een dwaalspoor zet met herhaalde reconstructies van het schietincident, telkens vanuit een iets ander perspectief en met wisselende details in beeld gebracht. Naast een verzameling elkaar onderling weerleggende lezingen, vormen de openhartige interviews tezamen een staalkaart van menselijke zwakheden; vooroordeel, prestatiedrang, sensatiezucht en opportunisme werden zelden zo argeloos voor het voetlicht gebracht. Aan de onzuivere motieven die hieraan ontspruiten, blijkt het Texaanse rechtssysteem bovendien ruim baan te geven. The Thin Blue Line gaf Adams zijn vrijheid terug. Naar aanleiding van de publiciteit rondom de film werd zijn zaak heropend, wat leidde tot zijn vrijspraak.