Wie denkt dat televisieprogramma's waarin publiek en jury's muzikale acts beoordelen, een hedendaags verschijnsel zijn, heeft het mis. In de jaren zestig waren de zogenaamde festivals in Brazilië inmens populair. De festivals werden opgenomen voor een live publiek, en kenden verschillende eliminatierondes. De carrières van menig grote naam startten er, zoals Chico Buarque, Caetano Veloso, Roberto Carlos en Gilberto Gil. Optreden was geen peuleschil: het publiek was uitzinnig, zowel in zijn appreciatie als afkeer van een artiest. Dat ondervond bijvoorbeeld Sérgio Ricardo, die in een van de vele lange archieffragmenten in de film, een boeroepend publiek stil probeert te krijgen en, in een ultieme manifestatie van frustratie, zijn gitaar de zaal in slingert. Een actie die leidde tot diskwalificatie. De film toont archiefmateriaal - niet alleen van optredens, maar ook van interviews met de zangers en musici achter de schermen - van een roerige finaleronde van het Festival van de Braziliaanse Populaire Muziek op een avond in 1967. Samen met interviews met regisseurs, festivaldirecteurs, juryleden en andere betrokkenen (en uiteraard een keur aan terugblikkende artiesten) heeft het een bijzonder beeld van de transformatie van de Braziliaanse muziek naar echte festivalmuziek én van een maatschappij die zich begon te roeren onder het juk van de militaire junta.
