Hartbrekend portret van de zestienjarige Oekraïense vluchtelingen Andrey en Alisa, die in Boedapest helpen op een vluchtelingenschooltje. Andrey vraagt de kinderen om iets van thuis in Oekraïne te tekenen. Wat was er zo mooi? De kersenboomgaard van zijn opa, geeft hij zelf als voorbeeld. De kinderen praten met confronterend volwassen woorden over hun oorlogservaringen. Een jongetje neemt ernstig bepaalde gevechtsstrategieën door, een meisje vertelt beeldend over een raketaanval.
Na schooltijd maakt het jonge stel kleurige protestkunstwerken op straat, die zorgen voor discussie tussen pro-Russische en pro-Oekraïense Hongaarse voorbijgangers. De camera filmt het tweetal zonder commentaar, ook tijdens de gewone pret van twee verliefde tieners of moeilijke telefoontjes van het thuisfront. Gelukkig zijn er ook geruststellende verhalen over rijpende kersen. Maar de treurnis van de oorlog, het aanstaande trauma en het groeiende besef van hun verwoeste jeugd blijft helaas overal aanwezig.
Images
