Let My Body Speak

In dit korte egodocument van Madonna Adib staat haar lichaam centraal. Een lichaam dat al opgroeiend in Damascus naar meisjes verlangde, dat ongewenst borsten kreeg en dat werd bestraft omdat het zich niet voegde naar het regime. Iedere schooldag kreeg Adib slaag; ze weigerde op tijd te zijn voor het ochtendappèl waar leerlingen leuzen moesten scanderen ter meerdere glorie van de Ba’athpartij. In voice-over vertelt Adib over het trauma dat haar niet alleen fysiek maar ook mentaal beschadigde.

Zachte homemoviebeelden van haar jeugd, waarin ze opgroeit van kortharig jongensmeisje tot ongemakkelijke puber, wisselt ze af met intieme opnamen van haar naakte, volwassen lichaam. Terwijl op de soundtrack schelle stemmen en geluiden klinken die refereren aan de repressie uit haar jeugd, tast de camera haar lijf af als een teder landschap met vorm en textuur, licht en schaduw.

Zo wordt dit document een reconstructie van haar pijn en tegelijk een visueel eerbetoon aan haar lichaam, dat zij na haar vertrek uit Syrië benoemde als haar enige land en haar enige waarachtige bezit.