Ooit reisde de nu 82-jarige Leo graag samen met zijn echtgenote Riet naar onbekende oorden. Maar sinds de eerste tekenen van Alzheimer zich
manifesteerden, verkiest de schoonvader van filmmaker Marco Niemeijer zijn
achtertuin boven iedere andere plek. Daar, tussen zijn geliefde bomen en
planten, probeert Leo grip the houden op zijn steeds verwarrender wordende bestaan. Een jaar lang filmt Niemeijer hem, elke maand en van seizoen tot
seizoen. Weer of geen weer, Leo is altijd in zijn probleemloze vluchtoord te
vinden. Aanvankelijk zijn zijn woorden en handelingen nog coherent, maar naarmate
de tijd verstrijkt, worden zinnen steeds onlogischer. Hij scharrelt steeds
vaker doelloos rond, half met een gedachte spelend, die dan weer verliezend.
Allerhande mantra’s helpen hem in zich deze situatie staande te houden. "Wat
ik niet zoek, dat mis ik niet." Tussen de intieme tuinscènes door worden
oude homevideo's van Leo's hand uit reislustige, vroeger tijden ingezet. Over
ziekte en problemen spreekt Leo liever niet. Al lijkt hij, met zijn bevlogen
uitleg over tuingewassen, onbewust zijn eigen eindige situatie te duiden.