Black Film

Novi Sad, Servië, vrijdag 29 januari 1971. Het is drie uur ’s nachts. De dan 28-jarige regisseur en advocaat Želimir Žilnik vertelt recht in de camera dat hij in de loop van deze film onderdak probeert te vinden voor de zes dakloze mannen die hij net van straat heeft geraapt. En dat is, zo gaat de kijker zien, een hels karwei.

Omdat het holst van de nacht geen oplossingen biedt en hij bovendien wil dat zijn verschoppelingen een rol spelen in zijn film, sleept hij het zestal mee naar zijn eigen flat. Hij buldert tegen zijn gasten dat ze stil moeten zijn, want vrouw en kind liggen al te slapen, en vraagt of ze vooral hun schoenen aan willen laten. De volgende ochtend trekt hij gewapend met zijn camera de stad in om burgers en gezagsdragers te confronteren met zijn daklozenprobleem.

Žilnik legt zijn queeste vast in korte, zelfbewuste scènes, direct en bij vlagen ironisch van toon. Wat niet verbloemt hoe scherp en zorgwekkend actueel het probleem is dat hij aankaart.