Aquarela

Vanwege het simpele feit dat het overgrote deel van de aardbol onder water staat, was de keuze aan locatieparen voor Kossakovsky’s Vivan las antipodas! (2011) beperkt. Voor het niet minder epische Aquarela (het tweede deel van wat zou uitgroeien tot zijn ‘A-trilogie’) maakt de filmmaker opnieuw een reis rond de wereld om juist dit element in al zijn verschijningsvormen vast te leggen.

Van woeste baren tot kalme beekjes, en van smeltende ijskappen tot de hoogste waterval ter wereld: Kossakovsky vat het allemaal in adembenemende beelden die, gecombineerd met de symfonische metal van het Finse Apocalyptica, zorgen voor een overweldigende zintuiglijke ervaring.

De opeenvolging van beelden van afbrokkelende gletsjers en kolkende watermassa’s is zowel ontzagwekkend als verontrustend: Aquarela benadrukt eerst en vooral de nietigheid van de mens ten opzichte van deze elementaire kracht. Extase en inspiratie gaan hand in hand met vernietiging en leed. Zo ervaar je, in Kossakovsky’s woorden, “door de lens van water” elke menselijke emotie.