Excursions in the Dark

Caïro, februari 2011. Met het afzetten van dictator Hosni Moebarak is ook de rust in de straten teruggekeerd. Weg zijn de om brood en vrijheid schreeuwende jongeren, de massale en soms gewelddadige protestmarsen en de uit opstand geboren zelfverbrandingen. Maar de donkere straten, steegjes en pleinen zijn, zelfs voor de nacht, wel bevreemdend leeg. Alsof al het leven er is weggezogen. Alsof de apocalyps er gewoed heeft. De statische, hoekige straatbeelden, gefilmd in stijlvol, stemmig zwart-wit, worden begeleid door gespreksflarden van Egyptenaren, die verslag uitbrengen van hun dromen in de periode van de opstand tegen het regime. Het zijn zeer persoonlijke associaties. Over een vreemde man die zomaar in de flat zit, over slangen die door het plafond kruipen en over juichende mensen die de straten vullen. De herinneringen aan wat zich heeft voorgevallen, spelen zich opnieuw af, voor de gesloten ogen van de opstandelingen. Het transformeert de lenterevolutie tot een Freudiaanse droom, tot een projectie van het onderbewuste. Regisseur Kaya Behkalam balanceert daarmee op het randje van werkelijkheid en droom, van geschiedschrijving en mythologie, en van documentaire en fictie. Hij zoekt de grens op waar, in de woorden van cultuurcriticus Walter Benjamin waarmee de film opent, "de historicus de taak van droominterpretatie op zich neemt."