Phantom Limb

In twaalf korte hoofdstukjes reflecteert filmmaker Jay Rosenblatt op het verlies van zijn jongere broer in 1964. Eliot Mitchell Rosenblatt was toen amper zeven jaar en al twee jaar ziek. De twaalf hoofdstukjes zijn opgezet als in een stomme film. De titels verwijzen naar de verschillende stadia van rouwverwerking, zoals de filmmaker die zelf heeft ondervonden. Bij ieder hoofdstukje heeft Rosenblatt uit de filmarchieven associatief materiaal gezocht, dat voornamelijk zwart-wit is. Bij ‘gemis’ legt een man uit hoe je je arm nog kunt voelen, terwijl die al lang geleden is geamputeerd. Dat verschijnsel heet fantoompijn.