Atlan

Ali’s negentigjarige grootvader onderwees zijn gezin al vroeg: “Een Turkmeen zonder een paard voor de deur is helemaal geen Turkmeen.” De hele familie leeft volgens dit adagium; als paardenhouders en -trainers werken twintiger Ali, zijn broers en hun vader dagelijks met deze edele dieren. In dit portret van een rasechte paardenman, is Ali ervan overtuigd dat zijn favoriete paard Ilhan hem tijdens paardenraces overwinningen op gaat leveren. Maar na een aantal succesvolle wedstrijden wordt Ilhan onhandelbaar. Niemand begrijpt waarom. Gedurende enkele seizoenen worden Ilhan, Ali en de andere berijders en verzorgers gevolgd: thuis bij de stallen en tijdens trainingen, maar ook tijdens die zwaarwegende wedstrijden, waar Ilhan herhaaldelijk weigert te presteren. Terwijl Ali in de voice-over vertelt, wordt zijn dagboekachtige verhaal begeleid door prachtige weidse opnamen van het onherbergzame, Turkmeense landschap, impressies van de drukbezochte paardenraces en beelden van krachtige paarden. Ook fraai is de montage van oeverloze pogingen om de losgeslagen Ilhan aan het werk te zetten. Soms, zo lijkt het, zelfs met gevaar voor de cameraman. Wat is er nodig om dit paard van het boze oog te bevrijden? En hoe lang kan Ali het nog volhouden om zijn favoriet in de race, of zelfs in hun stal te houden?