What They Destroy, We Will Build Again

De triomfboog van Palmyra stond al eeuwen in Syrië, maar trok pas overweldigende wereldwijde media-aandacht toen in mei 2015 militanten van Islamitische Staat de antieke stad innamen en de archeologische vindplaats verwoestten. De boog werd door het Britse Institute for Digital Archaeology gerepliceerd, als “daad van verzet” tegen deze barbaarsheid. Nog geen jaar nadat de originele boog was belaagd, ging zijn kopie de wereld over. Het zou een symbool van solidariteit zijn – maar, zo toont Astrid Feringa in deze installatie, het Westers geörienteerde culturele discours ging voorbij aan een langere geschiedenis van (neo)koloniale toe-eigening van erfgoed.

In de installatie bieden twee ‘kanten’ van de triomfboog een verschillend perspectief op de inspanningen die zijn verricht voor het behoud van het Syrisch erfgoed. Zien we hier hoe idealisme en technisch vernuft worden ingezet ten behoeve van de mensheid, of speelt de reconstructie van cultureel erfgoed zelf een rol in het tot stand brengen van een machtsverhouding? Duidelijk wordt dat de tegenstelling tussen verwoesting en (weder)opbouw niet eens zo sterk is als gedacht.