Every 28 Days

Filmmaker Ina Borrmann schoof haar kinderwens voor zich uit tot aan het biologisch laatst mogelijke moment. Terugkijkend stelt ze vast dat haar moeder kinderen kreeg omdat alle meisjes dat toen deden. Zelf prijst ze zich gelukkig dat haar ouders haar opvoedden als een geëmancipeerde, onafhankelijke jonge vrouw. Ze genoot van haar vrijheid, studeerde en werkte wat, en meldde zich aan bij de filmacademie. En toen kwam Marc. Met de geborgenheid die ze bij hem voelde, was daar ook de kinderwens. Plotseling en onverwacht, vanuit de duistere diepten van haar psyche, zoals ze het zelf verwoordt. Maar dan, vele vruchteloze pogingen later moeten Ina en Marc vaststellen dat er een probleem is. Zijn het de eitjes, is het zaad niet in orde? De dokter van de ivf-kliniek is optimistisch. De kijker zit er met de neus bovenop, want Ina heeft de camera meegenomen naar het spreekuur en legt vanaf dat moment alles resoluut vast. Ze toont niet alleen de medische machinerie, maar ook haar openhartige zelfonderzoek, de betrokkenheid van haar zus die wel kinderen heeft, de emoties en de druk die het op haar relatie met Marc legt. Misschien kan de wijsheid van Simone de Beauvoir houvast bieden?