Le messie

Tussen 1956 en 1964 maakte William Klein vier fotoboeken die hem faam zouden bezorgen: en . Hierin portretteerde hij in rauw en meedogenloos realisme de steden zoals ze nog nooit waren gefotografeerd. Kunst ligt op straat, was het credo dat zijn leermeester, de schilder Fernand Leger, hem bijbracht. De -aanpak zou Kleins handelsmerk worden. In zijn nieuwste documentaire volgt Klein verschillende mensen die de zingen, Händels oratorium dat in 1742 voor het eerst werd opgevoerd en dat sindsdien onlosmakelijk verbonden is met kerst. Totaal uiteenlopende groepen mensen hebben hun hart verpand aan de : het koor van drugsverslaafden in New York, het Sugarland-gevangeniskoor in Texas en het politiekoor van Dallas. Hun gezangen worden ondersteund door associatieve beelden, die een hedendaagse draai geven aan de tekst. De wolkenkrabbers van New York komen in beeld terwijl de tenor zingt: ‘; de gokautomaten van Las Vegas rinkelen en geven daarmee een nieuwe invulling aan het verhaal van Zion. Beelden van feestende Fransen die de wereldkampioenschappen voetbal hebben gewonnen en van een Deense vrouw met religieuze tatoeages worden afgewisseld met journaalbeelden uit Noord-Ierland. Een lynchpartij in Liberia wordt becommentarieerd door een solozanger die zich afvraagt: ‘’. Kleins documentaire legt verbanden die anders onzichtbaar waren gebleven, en die tegelijkertijd, zoals vaak bij Klein, omstreden kunnen zijn.