Belletjes in het water die knappen of samensmelten. Een zwerm vogels die woest op en neer vliegt terwijl dreigende wolken als een lawine op de camera afkomen. Ingezoomde details en weidse beelden wisselen elkaar veelvuldig af in deze experimentele natuurdocumentaire – evenals (zeer) korte en lange scènes. Van een binnen een paar seconden wegspringende sprinkhaan tot een minutenlang shot van opstuivend zand op een landweg. De verstilde beelden tonen het ruige landschap van de Argentijnse provincie La Pampa, gelegen in het centrum van het land. Pas halverwege de film wordt het eerste woord gesproken. Terwijl een man praat over God staat het beeld op zwart. En zo zijn er meer scènes in de poëtische film die een beroep doen op de verbeelding. Geluiden klinken zonder dat getoond wordt waar ze vandaan komen en beelden roepen veelvuldig de vraag op waar je precies naar kijkt. Tijd en ruimte vloeien in elkaar over en creëren samen de sensatie van uitgestrektheid en oneindigheid. Een repetitieve scène van een oude man die in een raamopening een sigaret rookt, geeft de mens een plek in dit landschap waar de menselijke schaal verre van maatgevend is.
Credits
Screening copy
Productie
Cinematografie