Remember Me, My Ghost

De Ballymun Towers waren lang het symbool van sociale degradatie in Dublin. In 1998 werd er een vernieuwingsproject gestart in een poging het gebied een schone lei te geven. De karakteristieke flats moesten daarvoor wijken. In tonen zwart-witbeelden de troosteloze leegstaande gebouwen terwijl ze wachten op hun ontmanteling. Er klinkt doelloos gegil en het kabaal van sloopwerktuigen. Binnen ligt nog wat achtergelaten rommel en zijn de muren beklad met afscheidskreten. Bewoners vertonen zich nauwelijks, alleen de jeugd die zich in de portieken drinkend en rokend hangt te vervelen. Die hangjeugd hoort bij de torens, begrijpen we uit het verhaal van een voormalig bewoonster. Toen zij er lang geleden kwam wonen met haar kinderen vond ze haar appartement ontzettend knus. Maar Ballymun zat vol junks en de entreehal rook naar urine. Buitenspelen was te gevaarlijk voor haar kinderen, die moesten hun jeugd binnenshuis doorbrengen. De komst van haar gewelddadige nieuwe vriend maakte het gezinsleven weinig beter. De man rookte heroïne waar de kinderen bij waren en zette uiteindelijk de flat in brand. Haar verhaal zegt veel over het harde leven in Ballymun, dat volgens de oud-bewoonster niet zal veranderen met het neerhalen van de gebouwen.