Me Girl, Me Princess

In juli 2007 werd de Argentijnse Mónica Gabriela Mansilla moeder van een tweeling; twee iets te vroeg geboren, maar gezonde jongens. Eén van hen sliep echter slecht en huilde veel. Zijn vroegste woorden: “”. Wat dat inhield, leerden zijn ouders al snel. De ene zoon speelde als vanzelfsprekend met auto’s, de andere hield van poppen, de kleur roze, het dragen van mama’s kleren en lange haren. Het bleek geen tijdelijke bevlieging van de dreumes. Toch was het credo van zowel de ingeschakelde kinderarts als de psycholoog: negeren en corrigeren. Zodoende probeerden de ouders hun zoon gewoon als jongetje op te voeden. Tot de inmiddels vierjarige zich officieel voorstelde als Luana. Vanaf dat moment had de moeder een dochter en dat leverde vooral onbegrip op van de buitenwereld. Hoe leg je de omgeving uit dat transgender zijn niet besmettelijk is? En hoe verklaar je aan een vierjarige waarom je genegeerd wordt, of bekeken als een freak? Tegen een blanco achtergrond vertelt Mansilla openhartig de geschiedenis van haar bijzondere dochter en haar eigen groeiproces als ouder van een kind dat in een verkeerd lichaam geboren werd. Een verhaal over verdriet en frustratie, maar ook van acceptatie en liefde.