Quince Tree of the Sun

Aan het begin van elke herfst schijnt de zon krap twee uur op de kweepeer in de tuin van het atelier van de Madrileense kunstenaar Antonio López Garcia. Elk jaar weer probeert hij het majestueuze licht te vangen in een schilderij. Het schilderproces wordt nauwgezet vastgelegd door Victor Erice, waarbij de overeenkomsten tussen de beide disciplines – schilderen en filmen – helder aan het licht komen. Vanaf het moment dat López Garcia het canvas op de lijst spijkert en voor zijn voeten twee ijzers de grond in slaat om zijn positie achter het doek te fixeren, ontrolt zich een subtiel spel van observatie en enscenering. Wat eerst lijkt op de registratie van de werkelijkheid (het schilderen van de boom, het filmen van het schilderen), blijkt bij nader inzien onderworpen aan een uitgekiende compositie. ‘Wat we hier hebben is de perfecte eenheid tussen gevoelens en ordening’, zegt iemand over het schilderij; een uitspraak die ook op de film van toepassing is. Intussen verglijdt de tijd: tegen december zijn de kweeperen te veel van vorm veranderd om nog model te kunnen staan, en moet de schilder zijn werk staken.