“Vereeuwigen” is een synoniem dat veel gebruikt wordt voor het vastleggen op film. Er zijn echter maar weinig media zo slecht bestand tegen de tijd als film. Nitraatfilm is vervangen door celluloid en analoge film ingehaald door digitale beelden, terwijl ook die bestanden regelmatig een update moeten krijgen om niet verouderd te raken. Het geheugen dat in film besloten ligt heeft een beperkte houdbaarheid.
Lydia Nsiah maakt dit inzichtelijk door te werken met oude Super-8-beelden en 16mm-filmmateriaal. Het verval dat is ingezet manifesteert zich als blanco frames, vreemde vlekken, onverklaarbare hiaten en vervaagde kleuren. Toch zijn regelmatig nog beelden te zien die we allemaal herkennen zonder ze precies te kunnen identificeren: een zwerm vogels, de skyline van een grote stad, een rokende vulkaan. Het zijn archetypen uit ons collectieve geheugen, dat precies door dit soort beelden weer gevoed wordt. Nsiah’s collagefilm gaat dan ook niet over wat we ons herinneren maar over de dragers van ons geheugen. Ze heet to forget maar spoort aan to get: begrijpen in plaats van herinneren.