’Til Madness Do Us Part

Vier maanden filmde Wang Bing op de mannenafdeling van een psychiatrische inrichting in een arme streek in Zuidwest-China. De redenen voor de onvrijwillige opsluiting lopen sterk uiteen – van moord en zenuwinzinking tot politieke actie. Die achtergrond blijft overigens onvermeld bij de ruim twintig mannen die Wang bij toerbeurt volgt. We zien alleen hun naam en duur van hun verblijf – soms al meer dan vijftien jaar.

In kalm tempo en in strikt observerende stijl brengt Wang deze geïsoleerde wereld zonder privacy heel dichtbij, in soms heel intieme momenten. Alsof hij wil zeggen: vergeet hen niet. Zwervend over de getraliede galerij, langs de televisiekamer en in de morsige slaapvertrekken toont de camera ons opstandigheid en leegte, ongemakkelijk familiebezoek en pillen slikken. Maar ook een aarzelend zingen en soms een sprankje licht.

Er is geen vrijheid. Toch is het zoeken naar enige vorm van vrijheid en warmte bij elkaar niet te onderdrukken. Eén bewoner heeft zelfs een vriendin op de vrouwenafdeling, ook al zitten er tralies tussen. Eenmaal stapt Wang naar buiten. Iemand mag met verlof naar huis, met onverwachte uitkomst.