Napoli Napoli Napoli

Het klinkt prozaïsch: Napels zien en dan sterven. Maar van de door onder andere Goethe hartstochtelijk geroemde schoonheid, is in deze documentaire van de geroutineerde regisseur Abel Ferrara van weinig terug te vinden. Het Napels dat Ferrara portretteert is eerder het Napels van Roberto Saviano's boek , waar de Camorra de Zuid-Italiaanse stad in een ijzeren greep van misdaad, moord en doodslag houdt. Ferrara, wiens gehele oeuvre getuigt van een grote fascinatie voor de subculturele onderkant van de samenleving, richt zijn blik op de minder gefortuneerde Napolitanen. Zoals de vrouwelijke gevangenen van de Pozzuoli-gevangenis, die hij voor zijn camera hun verhaal laat vertellen. Het zijn treurigstemmende getuigenissen van onvermogen, geweld, drugsgebruik en kansloos opgroeien in Napels' armste wijken. Er zitten laconieke recidivisten tussen, die de misdaad als een manier van leven hebben geadopteerd, maar ook angstige, emotionele vrouwen, die in de gewelddadige strijd tussen misdaad en wet broers en vaders verloren. De hulpverleners en politici die Ferrara ook aan het woord laat, doen hun best, schuiven wat zwarte pieten heen en weer, maar zijn uiteindelijk nauwelijks bij machte om in te grijpen in de rauwe, met de maffia verweven Napolitaanse realiteit. Als tegenwicht voor alle , slingert er een fictieve misdaadplot door de film, over twee maffiosi die af moeten rekenen met een verrader.