Ecce homo

Tientallen documentaires zijn er de afgelopen paar jaar gemaakt over de oorlog in Bosnië. Vooral het dramatische beleg van Sarajevo is het onderwerp geweest van veel videoregistraties. ECCE HOMO onderscheidt zich van veel van deze films door de persoonlijke interpretatie van het beleg van Sarajevo. In deze film geen commentaarstem die de verschrikkingen toelicht, maar uitsluitend beelden, af en toe gelardeerd met fragmenten van religieuze en andere muziek en het schorre geschreeuw van kraaien. ECCE HOMO is geen politieke film, maar een persoonlijke reflectie op de dood. Zij voert ons naar telkens weer nieuwe begrafenissen op geïmproviseerde kerkhoven en toont beelden van de vernietiging: een brandende tram, in puin geschoten flats en de aanvoer van lijken bij een mortuarium. De film komt tot een emotioneel hoogtepunt als de camera tot stilstand komt bij een grafsteen met daarop een foto van Danica Ljubic. Wie was deze vrouw? Een zus van de regisseur? Vesna Ljubic: "De film is niet treurig, integendeel; de dood is onze enige vreugde. En onze hoop."