Dont Look Back

Vijf jaar na de geboorte van de direct cinema bracht dit genre (volgens mij) zijn eerste onmiskenbare meesterwerk voort. ‘Observerende film’, de ‘film van de objectiviteit’, de ‘film-die-niet-tussenbeide-komt-en-geen-vragen-stelt’ ging zijn gouden tijdperk in met een scène (niet toevallig de eerste van de film) die op zichzelf al zou volstaan om de onvermijdelijke verstandhouding tussen de regisseur en hoofdpersoon aan te tonen. Bob Dylan kijkt recht in de camera en speelt zijn grootse rol van het verwende joch. DON’T LOOK BACK is één van de grote films uit de jaren zestig. Misschien is er geen andere film die de complexe essentie van die periode beter heeft gevangen: schoonheid, talent, arrogantie, ijdelheid, lyriek. João Moreira Salles