Minispectacles: Touché, Douche, Souche

Haiku's noemt Maarit Suomi-Väänänen haar éénminuutfilms. Of minispektakels. Spektakels verbeelden in korte tijd grote emoties en dat is hun bestaansrecht, aldus de Finse regisseur. Haar films hebben naar eigen zeggen iets vreemds, iets griezeligs, maar ook iets komisch. noemt Suomi-Väänänen de eerstgeborene. Een minuut lang filmde ze flessen die bij een waterverlaging lijken vast te zitten in de stroom. Ze deden de regisseur denken aan individuen die bewegingen maken. Het doel was aanvankelijk niet om een serie korte films te maken maar om te observeren. Gewoon te observeren. De films hebben ook niet per se een verhaal, hoewel dat aan de toeschouwer is om te beoordelen. In staat de camera opgesteld in een verlaten rotslandschap. Eerst is er niets, dan een explosie die met elke seconde die voorbijgaat trager lijkt te worden afgespeeld. Alsof we in de paradox van Zeno beland zijn, waarin voor elke afstand eerst de helft van die afstand moet worden overbrugd, en waar dus in theorie geen eind aan komt. is de meest bizarre van de drie, misschien omdat juist daar een narratief gesuggereerd wordt. Er ritselt iets in het struikgewas. Dan klinken er mensenstemmen.