Flamingo

Lang voordat het mode werd, maakte Robert Frank al foto’s die veel weg hebben van snapshots: schijnbaar nonchalant geschoten beelden, slordig gekadreerd, vol snelheid. Ze lijken willekeurig, maar uit zijn fotoboeken blijkt het tegendeel. Daar vertellen de foto's in zorgvuldig gekozen volgorde een verhaal. Beeldrijm verhoogt het drama. En de fotograaf is zelf bijzonder aanwezig: met een hand in beeld of via woorden die hij op negatieven heeft gekrast. De “dichter onder de fotografen” nam zijn persoonlijke blik mee toen hij eind jaren vijftig de overstap maakte naar cinema. De camera is een verlengstuk van zijn lichaam. Hij is een geëngageerd beschouwer, die vaak deelneemt aan de actie en die soms zelfs stuurt. En hij zoekt zijn onderwerpen dichtbij huis. In zelfs letterlijk: in deze korte film legt hij vast hoe werklui een nieuwe fundering bouwen onder zijn buitenhuis in Nova Scotia. De montage van vervreemdende close-ups is opzettelijk schokkerig. Om niet afgeleid te worden van het beeldritme heeft Frank het geluid gewist. De titel verwijst naar het gelijknamige fotoboek dat hij een jaar voor de film uitbracht. Op de eerste pagina’s staat een kraai, die later niet blijkt te vliegen, maar dood aan een tak hangt. Dingen zijn niet altijd wat ze lijken.