Vroeger was het een bruisende plek waar alles mogelijk leek, inmiddels is die droomstad vervaagd. De openingstekst van Diagnosis lijkt een portret van een kaalgeslagen metropool aan te kondigen, maar de Poolse filmmaker Ewa Podgórska blijkt een veel groter plaatje te gaan schetsen.
Terwijl de camera langzaam achteruit glijdt door een verlaten straat, klinkt de stem van een therapeut die op het onderbewustzijn van zijn patiënten (en tegelijk dat van de kijkers) inpraat. Als de stad een dier was, welk dier zou het dan zijn? Uiteenlopende mensen geven intuïtief antwoord, liggend op hun rug, starend naar het plafond. En dan wordt het steeds persoonlijker. Wie zouden de beste ouders voor deze plaats zijn? En wat voor kind is het? Het zijn associatieve middelen om de diepste herinneringen en emoties boven te krijgen, steeds ondersteund door flarden uit het dagelijks leven in de stad en desoriënterende beelden van een camera die soms kilometers hoog stuurloos ronddoolt. Een bedwelmende filmstijl, waarbinnen de menselijke psyche samenvloeit met het beeld van een naamloze stad, vol van hartstocht, desillusie, en hoop.