A House Made of Splinters

Door winter en oorlog is een Oekraïens kindertehuis in de buurt van de frontlinie voller dan ooit. Zo kil als de buitenwereld is, zo warm is de sfeer binnen. Kordate maatschappelijk werkers weten een bijna magische plek te creëren waar de kinderen wachten tot de staat over hun lot beslist: kunnen hun ouders hen weer in huis nemen, gaan ze naar een pleeggezin of verhuizen ze naar een meer permanent tehuis?

De kinderen, die door armoede, geweld, alcoholmisbruik of een combinatie daarvan uit huis zijn geplaatst, verblijven maximaal negen maanden in de enigszins vervallen, maar veilige tijdelijke thuishaven die gerund wordt door een groep vrouwen. We zijn getuige van pijnlijke en spannende situaties – zoals een langverwacht bezoek van de ouders – waarbij iedereen de camera volledig lijkt te vergeten.

Na zijn eerdere lange film, The Distant Barking of Dogs, onderzoekt Simon Lereng Wilmont in deze documentaire wederom de veerkracht van kinderen in conflictsituaties en het effect daarvan op hun identiteitsvorming. Oordeelloos worden hun moeilijkste momenten in beeld gebracht, en daarmee hun verdriet, verwachtingen en enorme aanpassingsvermogen.