De vader van Saul Kent stierf op jonge leeftijd aan een ziekte die tegenwoordig kan worden genezen. Later liet Kent zijn overleden moeder invriezen. Hij bewaarde alleen het hoofd, niet het verweerde lichaam. Na een gerechtelijk onderzoek naar moord en grote aandacht van de media verborg Kent het hoofd. De aanklacht verviel, maar de bewaarplaats van het hoofd blijft geheim. Morris laat de visionaire Kent uitgebreid spreken over zijn droom van onsterfelijkheid en de uiteindelijke hereniging met zijn moeder.
Credits
24 min
kleur
video
Gesproken talen: Engels
Regisseur
Errol Morris
Production
Michael Williams namens Scout Productions, David Collins, Globe Department Store
Cinematography
Martin B. Albert
Editing
Chyld King
Music
John Kusiak
Gerelateerde sets
Filmmaker Errol Morris
15 februari 2017
Gerelateerde films
Gates of Heaven
Errol Morris
1977
Regisseur Errol Morris werd voor het maken van deze film geïnspireerd door een artikel dat in 1977 in de San Francisco Chronicle verscheen: '450 Dead Pets Going to Napa Valley'. De eigenaren van de Foothill Memorial Gardens, de dierenbegraafplaats in Los Alos, wilden het gebied gaan gebruiken voor het bouwen van huizen. Ze groeven de daar begraven dieren op en transporteerden ze naar het Bubbling Well Pet Memorial Park. Dat wordt gerund door de familie Herberts, een gezin dat zich met toewijding aan het vak wijdt. Morris filmt deze familie, hun werk op de dierenbegraafplaats en de mensen die er hun geliefde viervoetige vriendjes ter aarde laten bestellen.
Het meest fascinerende aan de film is de manier waarop deze Californiërs praten. Een vrouw vertelt over het opbouwen van een diepe en zinvolle relatie met haar poedel. En alsof het onderwerp nog niet belachelijk genoeg is, verstrekt ze deze informatie op een toon die in reclames en advertenties wordt gebruikt, vermengd met een sociaal therapeutisch jargon.
Maar weinig films zijn er zo goed in geslaagd te verbeelden hoe Californiërs spreken, zichzelf en hun beweegredenen rechtvaardigen en hoe ze, door zich een bepaald jargon aan te meten, erin slagen de pure wanhoop en ontreddering op nog net een armlengte afstand te houden. Hoewel veel van deze bijna exhibitionistische scènes een tenenkrommende, plaatsvervangende schaamte oproepen, zet Morris de betrokkenen niet voor schut. Hij geeft de afschuw, het hilarische ongeloof en het medelijden een even grote plaats.
Morris filmt deze mensen voornamelijk in statische medium close-upshots, waardoor je op de achtergrond nog juist hun zorgvuldig samengestelde, maar o zo kunstmatige interieurs kunt waarnemen. Deze zorgvuldige composities zijn tamelijk ongebruikelijk bij documentaires en Morris lijkt zich dan ook af te zetten tegen de dominerende cinéma vérité-stijl van de jaren '60 en '70. Het onderwerp is dierenbegraafplaatsen, maar het belangrijkste is de informatie over taal, Amerikaanse middle class en een bijzonder gezin, genaamd Herberts. Fans spreken dan ook van "not really a documentary about pet cemetaries".…
Door het gebruik van cookies kunnen wij meten hoe onze site wordt gebruikt, hoe deze nog verder kan worden verbeterd en om de inhoud van online advertentie uitingen te personaliseren.
Leeshieralles over ons cookiebeleid. Indien je kiest voorweigeren, plaatsen we alleen functionele en analytische cookies
