Seen Unseen: An Anthology of (Auto)Censorship

In een repressieve staat is censuur veelal een gegeven. Maar meer perfide is de zelfcensuur die in het kielzog ervan ontstaat, toont deze Turkse collagefilm. Hij is samengesteld uit zes korte documentaires die op uiteenlopende manieren blootleggen hoe filmmakers zichzelf, bewust of onbewust, het zwijgen opleggen, en zoeken naar wat daar tegenin te brengen is.

Wat willen we ons blijven herinneren van de grootschalige protesten rond het Gezi-park in 2013, is de openingsvraag. Protesten die de kop werden ingedrukt en inmiddels hardnekkig worden doodgezwegen in Turkije.

De zes bijdragen variëren van dodelijk serieus tot tongue-in-cheek en snijden allerlei onderwerpen aan – een inventarisatie van ‘ontbrekende films’ en waarom ze er niet kwamen; graffiti als protest tegen een boekverbod in de gevangenis; een verminkt kunstwerk; een pleidooi voor het erkennen van de gay cruising-cultuur in het Gezi-park als Unesco werelderfgoed. Maar telkens blijft die rode draad in beeld: hoe houden we de hoop van die protesten in leven?